De andere kant van ons werk. Aan het begin van de avond, net voor de zon onder gaat, hebben we nog een bezoekje aan twee van onze werknemers.
Het zijn 2 broers, bereidt om hard te werken, met een glimlach op hun gezicht, elke dag een duimpje als we ze afzetten.
Ze werken ruim 1,5 maand op ons plot. Elke ochtend heel trouw staan ze ruim voor 8u voor het hek om te wachten tot Pieter gaat rijden.
En ineens; gisterochtend waren ze er niet. Zelfs niet even na 8u. Gek hoe snel je gewend raakt aan hun aanwezigheid, blije en dankbare gezichten en hun doorzettingsvermogen.
Nadat Pieter gisterenmiddag niemand bij hun huisje aantrof, besloten we gisterenavond nog een keer te gaan. En, daar zaten ze bij hun huis. Ze lachten toen ze onze auto zagen.
Pieter en Jac-Louis, onze zwager, die hen al langer kent, spraken met hen. Voornamelijk wat de reden van hun afwezigheid was. Ze hadden bij opa geslapen en werden pas om 7.30u wakker. 😉 We zijn allemaal mensen he!
Naar aanleiding van hun afwezigheid hebben zij hen gevraagd of ze echt hun leven willen veranderen. Dat dat niet makkelijk zal zijn. Dat het strijd geeft om vrienden los te laten die je niet verder brengen, maar slechte keuzes laten maken. Dat het een wilsbesluit zal wezen, omdat je zelf stappen moet zetten tot verandering. Hun antwoord was eenduidig: ‘ja, we willen veranderen’
En vanochtend? Daar stonden ze weer, glimlachend voor een nieuwe dag!