Soms voel je het; een situatie haakt aan je hart. Het schokt je, maar ergens ook niet. Je ervaart verdriet, en tegelijkertijd een stille woede. Een samenspel van vele emoties op hetzelfde moment.
Een week terug vroeg Pieter aan twee van onze werknemers, ‘he julle goed geslaap hierdie nag?’ Het antwoord wat je op veelal alle vragen krijgt, ‘ja, goed’ en zo ook deze ochtend. Pieter stelt een volgende vraag; ‘binnen of buiten?’ Hij bedoelde, ‘hebben jullie binnen of buiten geslapen?’
Het antwoordt is de reden van mijn schok, verdriet, en stille woede.
De nacht hebben ze buiten geslapen en is één van de eerste nachten waarin het gevroren heeft, tot -2. Zij sliepen buiten omdat het huisje vol lag, omdat de scholen dicht zijn voor de wintervakantie en alle kinderen thuis zijn voor de komende weken.
Ik merk dat ik slik als Pieter mij dit verteld. Mijn keel wordt dik en ik slik nog een keer om de tranen in mijn ogen tegen te houden. Veel vragen, maar ook gedachten schieten door mijn hoofd. Zij sliepen buiten, terwijl ik warm kon douchen, een houtkachel kon aansteken om het huis op te warmen, een dak boven mijn hoofd, een bed met een warm dekbed waar ik onder kon kruipen tegen de kou. Zij zullen niet de enige zijn die buiten sliepen en het koud hadden.
Toch heb ik het afgelopen jaar geleerd dat iets me kan en mag raken, maar ik dit moet omzetten in daden, om het voor dat moment te kunnen dragen. Op zulke momenten wil ik huilen, boos zijn en onze God zoveel vragen stellen, maar dat doe ik niet.
Ik sta stil, stop met waar ik mee bezig ben en bid. Voor wijsheid en woorden, voor herstel en recht. Met dat laatste woord schiet Micha 6:8 in mijn gedachten en ik weet wat er staat: ‘Hij heeft u, mens, bekendgemaakt wat goed is. En wat vraagt de HEERE van u, anders dan recht te doen, goedertierenheid lief te hebben en ootmoedig te wandelen met uw God’.
En toch konden we eerder dan verwacht een eigen huisje voor de broers neer te zetten. Ze slapen nu onder een dak, op een matras.