We zijn nu bijna 12 weken in ons nieuwe thuisland. Het voelt enerzijds veel langer, anderzijds als de dag van gisteren. We missen degene die we achterlieten, maar waarderen juist ook de momenten wanneer we contact hebben.
We ervaren de verandering van cultuur, taal, klimaat en gewoonten. De zekerheden die we in Nederland hadden, vallen hier in zekere mate allemaal weg. Het brengt mij vaak bij de vraag hoe zeker die zekerheden voor ons daadwerkelijk waren, en waar ik mijn zekerheid uithaal of bij Wie.
De basis wat voor onze Nederlandse hoofden zo vanzelfsprekend was, is hier niet vanzelfsprekend.
- Geen water uit de kraan, maar elke 4/5 dagen onze jerrycan vullen bij een waterbron.
- Niet online je bank account activeren, maar anderhalf uur bij de bank staan hiervoor.
- Soms een dag zonder stroom zitten, wat betekent dat je niets kunt opladen, moet koken met een gasfles en niet warm kunt douchen.
- Afspraken die gebaseerd zijn op relatie, en je dus van te voren niet weet hoelang het zal duren.
- Het leven dat hier in een rustiger tempo gaat en mensen de tijd hebben.
- Recepten die je aanpast vanwege missende ingrediënten.
- Mijn soeppan is functioneel; bakken, koken, kneden en nog zoveel meer.
Vooral de eerste weken was het aanpassen, en dat zal nog wel even blijven. Het is zo nu en dan afzien, maar naarmate de weken vorderen ervaren we juist ook de rust, leven we het leven, genieten van het feit dat de dingen in een rustiger tempo gaan. Wennen we aan de warmte van de lente, laden we op in het weekend voor een nieuwe week.
We kijken terug op de eerste drie maanden die intens zijn geweest, waar we veel geleerd hebben, dankbaar zijn voor Zijn aanwezigheid! Met verlangen en een open hart kijken we uit naar wat komen gaat.