Een woord wat ik afgelopen maanden zoveel gehoord heb, maar dat de laatste zondag pas echt resoneerde in mijn hart.
Een woord wat stamt uit één van de stamtalen van dit continent, Changana.
Dit principe komt met regelmaat terug tijdens de kerkdienst. Stil worden en nadenken over de belangrijke zaken van het leven. Stil worden en horen wat je hart zegt.
Het leven slokt ons op en we vliegen we door de dag, de week, de maand en het jaar, maar soms verliezen we het zicht op de dingen die echt belangrijk zijn.
Echte stilte, om alleen te zijn met je gedachten. Het is al hoe meer een luxe om even niets te horen, niets te zien, om niet afgeleid te worden door de wereld om ons heen.
Wanneer neem ik, neem jij de tijd om te luisteren naar een ander, zonder onze telefoon in onze handen? Wanneer neem ik, neem jij afstand van externe geluiden en heb je een tijd van stilte. Geen boek, geen telefoon, geen afleidingen, niks.
Het geluid wat je dan hoort kan verwarrend zijn; je hart wat klopt, maar waarschijnlijk ook je hoofd wat maalt, de to do lijst die op je wacht, wellicht verplichtingen, spanningen, angst en pijn.
Tuhungeleni; het heeft een diepere laag dan we in eerste instantie verwachten. Het geeft ruimte om te delen, te reflecteren, te overdenken, te huilen, te danken, te lachen.
Wat raakt jou? Waarover denk je na? Waarover heb je verdriet als je buiten je eigen gezin, familie kijkt? Waar of naar wie gaat je hart uit? Wat doet pijn en in welke dingen wil en kun je groeien?
Tuhungeleni – het is een uitnodiging om te vertragen, te reflecteren en te groeien, zodat we werkelijk leven. Zullen we meer ruimte maken voor die stilte? Meer nadenken over wat er echt toe doet in het leven?